سلام وقتتون بخیر من 17 سالمه و دچار اختلالات پنیک هستم که ی مدت سه ماه بهتر شده بودم و باز تشدید شده فکر میکردم اوایل بخاطر دشمن و خاص و خوی بدی هست ک توی مدرسه بهم انتقال پیدا میکنه اما رفته رفته فهمیدم نه بخاطر فشار خونس. من بچگی کودک کار بودم و تا الان ک بزرگ شدم سعی میکنم کمک خرج خانواده باشم و خودم یکم از خرجی خودم رو حل کنم جوری ک برای پول گرفتن از پدرم احساس شرمندگی میکنم. من بعد از خواهر فوت شدم متولد شدم و از کودکی بهم یاد دادن ک من اومدم تا جای اونو پر کنم و حرف گوش کن باشم و آرزوهاشونو برآورده کنم. بخاطر خانوادم کل 10 سال از زندگیم رو کلاس های قرآنی میرفتم و تو سن 13 سالگی برای جلب رضایت و محبت مادرم به تنهایی رفتن به ی شهر دیگه برای حوزه علمیه رو متقبل شدم و رفتنم منجرب شد به 10 روز موندن و آسیب روحی و برگشتن سریع. بعد از اون سعی کردم رضایت خواهرهایم رو جلب کنم که شدم نوکر و کسی که فقط بدرد مشکلات می‌خورد و هیچ محبتی نسیبم نشد بارها حتی برای بیرون رفتن از خونه گریه میکردم و منو نمی‌بردن. سعی کردم به پدرم نزدیک بشم و محبت کنه بهم که واقعا محبتی ندیدم و همش اخم و دعوا بود. بخاطر رضایت کلی خانواده رشته مورد علاقم نرفتم و تجربی رو رفتم و هییییییچ انگیزه ایی براس درس خوندن نیس دلم میخواد یه عکاس باشم و وقتی دارم میخندم خنده هامو ثبت کنم. فشار توی خونه به شدت رومه و همچنان نوکری میکنم و باید آرزوهارو برآورده کنم و کار میکنم تا بتونم پوشاک و خوراکی مورد علاقمو بخرم. این اواخر پنیکم بیشتر شده و حتی شب ها کابوس کمبود محبت میبینم. یه دوست پسر دارم که دو ساله با منه و داره تمام کمبود محبت رو جبران میکنه و درک میکنه هیچ وقت درخواست بیجا نکرده و هیچ چیز غیر شرعی نداشتیم. بیشتر شبیه به رفیق هستیم ک همو خوب درک میکنیم. اصلا علاقه ندارم خونه بمونم چون حس میکنم برگشتم ب زندان و پنیکم اینجا داره تشدید میشه حس میکنم 17 سال از زندگیم رو برای هیچ و پوچ گذروندم و محبتی دریافت نکردم و آرزوهای خودم برباد رفته ب سلیقه خانواده خوردم و پوشیدم و خوابیدم و گشتم ک حتی نمیدونم سلیقه خودم چجوریه؟ نمیدونم چیکار کنم که خود واقعیم رو پیدا کنم. ممنون میشم کمکم کنید.

سلام و وقتتون بخیر، در ابتدا باید بگم وقتی قصه زندگی شما رو خوندم بسیار متاثر شدم، قطعا شما از همان کودکی به دلیل جو سخت و فشارزای زندگیتون دچار آسیبهای روحی بسیاری شدید، که کاملا این اتفاق طبیعی هست و هر فرد دیگری هم اگر به جای شما بود شاید چه بسا دچار مشکلات روحی مشابه و یا بدتر از شما می شد، عزیزم، همه ما از همون کودکی یک سری نیازهایی رو داریم که اگر هر کدوم از این نیازها توسط خانواده و والدینمون براورده نشه قطعا دچار اسیبهای زیادی میشیم شما از همون کودکی به خاطر اینکه کودک کار بودید و مجبور بودید کار کنید تا نیازهای دیگران رو برطرف کنید دچار محرومیتهای عاطفی و هیجانی زیادی شدید و نتونستید مثل همه بچه های دیگه از کودکیتون لذت ببرید و تفریح کنید همچنین به این دلیل که از همان ابتدا به شما  گفته شده که امدین جای خالی خواهرتون رو پر کنید و حرف گوش کن باشید  ، در واقع یاد گرفتید خودتون رو با خواسته هایی که دارید فراموش کنید تا دیگران از شما راضی و خوشحال باشند و همین امر منجر به کاهش اعتماد به نفستون شده، و در واقع شما والدینتون رو با همه صداهایی که به شما میگن خوب باش، حرف گوش کن باش، کار کن و نیاز ما رو براورده کن رو درونی کردید، و همه اینها باعث این شده که شما بسیار بسیار اسیب ببینید، عزیزم ما به این دنیا نیومدیم که همه رو از خودمون راضی نگه داریم و خودمون رو ناراضی، اینکه هیچ وقت شما به دلیل فشارهای توی خونه نتونستید خودتون باشید بسیار سخت هست، قطعا شما خانوادتون رو نمیتونید تغییر بدید، و به خاطر اسیبهایی که دید اگر به خودباوری نرسید و  شناخت لازم از نیازها، عواطف، تواناییها، سلیقه و... خودتون نداشته باشید چه بسا به ارتباط شما با دوست پسرتون اسیب میزنه  و حتی در جنبه های دیگه زندگیتون مثل روابط اجتماعی، اینده شغلی و زندگیتون هم دچار مشکلات زیادی خواهید شد، بنابراین پیشنهاد من به شما مشاوره حضوری با یک روانشناس حاذق است ترجیحا یک روانشناس متخصص طرحواره درمانگری، تا  نه تنها شنونده خوبی برای صحبتهای شما باشه ، بلکه به شما کمکـ کنه تا با اعتمادی که بهش می کنید بتونید خودتون رو پیدا کنید، در انتها از اینکه من رو لایق دونستید و خصوصی ترین تجربه های زندگیتون رو در میان گذاشتید ممنونم و امیدوارم تونسته باشم در این چند سطر کوتاه کمک ناچیزی به شما کرده باشم، و مطمن هستم دختری با تواناییهای شما میتونه به شناخت لازمی که از بد روزگار نتونسته در مورد خودش داشته باشه بهش دست پیدا کنه،  موفق باشید عزیزم.

دکتر مهنازیزدانفر(مشاور و روان درمانگر)