سلام من ٢٧ سالمه.از كودكي هميشه از اينكه مادرم يا پدرم رو از دست بدم وحشت داشتم.هميشه كنار مادرم ميخوابيدم و تا دستاش رو نميگرفتم خوابم نميبرد.اينكه پيشمه و سالمه خيالنو راحت ميكرد.هميشه از تنهايي ميترسيدم از اتاق تاريك.از اينكه اخرين نفري باشم كه تو خونه ميخوابه وحشت داشتم و ديگه تا صبح از ترس خوابم نميبرد.اين اتفاقا وقتي كه تابستون ميشد و تو خونه بودم خيلي بيشتر تو خودم ميديدم.تا الان كه بزرگ شدم به شكل عميقي تو وجودم هنوز هيت.از اينكه عزيزانمو از دست بدم وحشت دارم و هر شب بهش فكر ميكنم و با گريه ميخوابم.فكر ميكنم اگه همچين اتفاقي بيافته من ميميرم.من هر اتفاق خوبي رو حتي ميبينم اكثرا جنبه ي بد و ترسناكش به چشمم مياد.مثلا يه بچه داره بازي ميكنه همش فكر ميكنم الان سرش ميخوره به يه جايي و ميمره مثلا تصور ميكنم مادرش اون موقع چه حالي ميشه و ... به خودم كه ميام ميبينم يه ربعه دارم به مرگ اون بچه فكر ميكنم.الان ازدواج كردم و به مراتب كمتر شده.اما عميقا هنوز تو وجودم هست اين ترس از مرگ و از دست دادن.احساس ميكنم ادم خيلي وابسته اي هستم.به همه ي ادم هاو هرچيزي كه دارم.به شدت از مرگ خودم ميترسم و تصور ميكنم وقتي ميميرم چه اتفاقايي واسم ميافته و اونجا تنها بدون خانوادم چيكار كنم.فكراي احمقاته هر شب و شب.مثلا پيش همسرم كه خوابم يه صدايي كه ازش مياد فك ميكنم مرده يا هر كس ديگه اي خيلي استرس ميگيرم.مرگي هم تو نزديكامون نداشتم كه خاطره ي بد بسازه.به جز شوهر خالم كه يادمه تو بچگي به اين همش فكر ميكردم كه بيچاره دخترخالم حالا چجوري ميخواد زندگي كنه.نميدونم اين حالتا بعد فوت شوهر خالم توم شكل گرفته يا از قبلش بوده.يادم نمياد.و نميدونم با اين مشكلم كه از بچگي هميشه اذيتم ميكنه چيكار كنم.راستي اكثر اوقات اين فكرا شبا قبل خوابه.تو روز يه دختر پر انرژي و اميدوارم اما همينكه شب ميشه و موقع خواب حالم بد ميشه.ميشه راهنماييم كنين لطفا